5 yaşındaki Barış'ın gözünden anlatılan bir mahpushane öyküsüdür. Siyasi suçlu olarak hapisteki İnci ve annesiyle birlikte kendisi de dört duvara hapsedilmiş Barış'ın masum, acıklı ve umut dolu sahneleri içinizi ısıtacak, yüreğinizin en derinlerinde senelerce silinmeyecek izler bırakacaktır. İzlerken yanınızda peçete bulundurmanızı şiddetle tavsiye ederim! 100 dakika boyunca gözlerinizi ekrandan ayırmayacağınızı söylesem abartmış olmam. Içerikten çok bahsetmek istemiyorum büyüsü kaçmamalı.
Filmden aklımda en çok kalan replik 'Ben işemedim Miki işedi' olmuştu. O al yanaklı, güzel gözlü Barış'ın kendini savunduğu cümledir bu.
Sürekli İnci'sine sorular sormasıyla meşhurdur Barış'ımız. Belki de filmi etkileyici kılan bu sorulardır. Hayatında hiç uçurtma görememiş bi çocuğun soruları...
Burda uçmaz Barışcım, çok küçük gelir bu avlu ona.
-Küçük uçurtma uçururuz.
-Yine uçmaz. Kocaman çayırlarda uçurmak gerekir.
-Kocaman çayır nasıl olur İnci ?
Belki Barış eline allı pullu bir uçurtma alıp koşa koşa uçuramadı ama yüzbinlerce insan onun yerine havalandırdı uçurtmalarını. Inci gibi Barış gibi yüzbinlerce insan elini havaya kaldırıp o hayali uçurtmaya el salladı. Tüm baskılara,zorluklara rağmen o uçurtmayı ne cezaevi müdürleri ne de gardiyanlar hiçbir zaman indiremedi, kurşunlar hiç değmedi o uçurtmaya ...
Sayfalar dolusu bir yazı yazmaktansa önce izleyin sonra konuşalım demeyi tercih ediyor ve sözlerimi Barış'tan gelen bir soruyla bitiriyorum:
- Sen artık yıldızları görüyor musun İnci? Bizim göğümüzün bir tek gündüzü var, senin göğünde akşam oluyor mu?
- Hepinize iyi seyirler...
